Kijkje in mijn kleutergroep …(27)

27 november.

Ongeveer 15 minuten over 9 tot 12 uur observaties sprookje van klas 1, 2 en 3.

Om kwart voor negen waren we in ‘De harmonie’. We trokken eerst onze jassen uit en gingen vervolgens naar binnen. De kinderen van de klassen één, twee en 3 stroomden al naar binnen. Ze waren bijna allemaal erg opgewonden en praatten luid door elkaar. Een klein jongetje dat net een plaatsje had gevonden, riep nu al:’Ga er toch voor weg. Ik kan niets zien!’

Ik vond een plaatsje tussen de ‘ongelukkige’ kinderen. Deze waren vreselijk opgewonden en twee kinderen omhelsden elkaar telkens en zeiden fijn hè? Sinterklaas komt. Als ze een vriendje pn de buurt zagen, zeiden ze: ‘Hoi’ en schudden elkaar de hand. Een jongen was zo enthousiast dat hij iedereen op de schouder klopte en zichzelf steeds In de handen wreef van plezier.

Omdat het nogal wat lang duurde, begonnen de kinderen een klein beetje ongedurig te worden. Opeens begon er één achter mij te stampen en in een mum van tijd stampten alle kinderen. 

Om kwart over negen kwam er een meneer op het toneel. Alle kinderen begonnen te juichen, maar dit was slechts van korte duur. Want het was alsof er in sein gegeven werd. Ze werden ineens allemaal stil. De man vertelde dat het sprookje heette, ‘Prins Bertram en de rovers’. Bij het horen van het woord ‘rovers’ deden een paar kinderen de handen voor de ogen en zeiden: ‘Oei’.

Opeens zagen de kinderen Sinterklaas en twee pieten door de zaal boven lopen. De kinderen juichten en riepen piet, piet, Sinterklaas. Ik kan geen ogenblikje want een jongetje voor me trok me de hele tijd aan de arm en zei: ‘Kijk, kijk, Sinterklaas en Piet’. ‘En of’, ik zei honderd keer: ‘Ja, leuk’ of iets dergelijks. Ik moest beslist de hele tijd van hem kijken.

Toen Sinterklaas met de pieten op het toneel stond, zei een klein meisje met verbazing en bewonderin: Oh, wat is Sinterklaas toch mooi?” 

De twee pieten moesten zinnetjes leren, wat ze allemaal verkeerd deden. Nu zei Sinterklaas: ‘Ze moeten maar een pak voor de broek hebben’. Prompt zei een klein meisje achter me met een zielig gezicht: ‘Nee, niet doen die stakkers!’.

Daarna begon het sprookje, de gordijnen gingen open en het was mooi om te zien hoe verwachtingsvol de kinderen keken. Toen ze een koning gezeten op een troon gewaar werden, zeiden ze: ‘Oh, wat mooi!’ Een paar kinderen zaten met grote ogen en wijd open mond te kijken.

In de pauze werden er taaipoppen uitgedeeld. Deze werden met blijde gezichten in ontvangst genomen en in een plastic zak gedaan. Een jongetje naast mij had een koffertje waar hij de taaipop in stopte. Hij liet hem er echter niet in, maar haalde hem er twee of drie keer weer uit, betastte hem en keek hem en rook er een paar keer aan. Daarna legde hij hem heel zorgvuldig weer in zijn koffertje.

Tussen de pauzes kwam er een juffrouw op het toneel en ging met de kinderen een paar liedjes zingen. Daarbij sloeg zij de maat en de kinderen probeerden dit na te doen. Het leek heel grappig toen een jongetje voor me dit deed. Eerst deed hij het met de ene hand en toen met de andere. Hij had er een heel ernstig gezichtje bij.

Daarna ging het sprookje verder. Even was er een spannend ogenblik toen de schildwacht de rovers bijna pakte. De jongens, voor mij vonden dit zo griezelig dat ze de handen voor de ogen deden, maar door de kiertjes toch nog even keken. Toen de roof is niet gepakt, werden slaakte het jongetje naast me een grote zucht en zei: ‘Hé, hè. ‘Aan het eind van het sprookje toende prins alleen op het trapje van de troon zat met de handjes voor de ogen. Keek het jongetje naast me zo zielig alsof hij het zelf beleefde. Toen de hofdames op het toneel dansten zei het meisje achter me wel 10 keer achter elkaar: ‘Kijk die met die groene jurk is juf!’. Ze zei dit met trots in de stem en deelde het aan iedereen mee.

Toen het sprookje afgelopen was, gingen allen naar huis met voldane gezichten. Aan hun gezichten te zien was het een mooie morgen geweest.